بیست و دوم بهم امسال هم آمد و رفت و یک رسوایی دیگر بر رسوایی های دیگر رژیم افزوده شد ! در همه جای دنیا رسم بر این است که مردم در اعتراض به یک امری اقدام به تظاهرات و راهپیمایی می کنند . اصلاً چیزی به اسم راهپیمایی یا تظاهرات دولتی در هیچ کجای دنیا معنی ندارد . راهپیمایی برای چی ؟ تظاهرات بر علیه کی ؟ مگر نه اینکه شما دولت مستقر هستید ؟ خوب ! این که نشان دادن ندارد . این همه جنگ و دندان نشان دادن به کی ؟ شاخص قدرت برای یک دولت و یک نظام سیاسی به گونه ای دیگر بررسی می شود ، یا بهتر است بگوییم قدرت یک حکومت را از روشهای دیگر اندازه می گیرند : مثلاً میزان امید در میان مردم ، مثلاً تولید ناخالص ملی ، مثلاً اعتبار پاسپورت یک کشور، خط فقر و و و . دیگر نیازی نیست یک دولت تمام امکانات و بودجه اش را در اختیار قرار دهد که مردم بیایند خیابان و از آن حمایت کنند . در واقع بهتر است اینگونه بگوییم که میزان پایداری و ثبات یک حکومت نسبت معکوس دارد با تعداد تظاهرات ها و راهپیمایی هایی که در آن کشور انجام می شود . بعبارتی : اگر بچه ای هر شب به خانه بیاید یک امر کاملاً طبیعی است و اصلاً قابل توجه نیست ... خبر از زمانی شروع می شود که آن بچه به خانه نیاید ! البته خوشحالم که جمهوری اسلامی هرگز این را نفهمید و فرصتی هم برای فهمیدنش پیدا نخواهد کرد .
زنده باد آزادی
زنده باد آزادی
No comments:
Post a Comment